31 marca 2025 roku na terenie Leśnictwa Lisie Pole została przeprowadzona akcja przeniesienia głazu pomnikowego Wilhelma Hohenzollerna na pierwotne miejsce jego posadowienia. Kamień został nielegalnie wywieziony z lasu i usytuowany na prywatnej posesji.  Dzięki doświadczeniu policjantów z Komendy Wojewódzkiej Policji w Szczecinie udało się ustalić, że głaz pomnikowy upamiętnia miejsce stacjonowania w dniu 8 września 1900 roku następcy tronu Wilhelm von Hohenzollern (1882-1951), syna cesarza niemieckiego i ostatniego króla Prus - Wilhelma II Hohenzollerna. Pobyt następcy tronu w okolicach Lisiego Pola wiązał się z szeroko prowadzonymi w całych Niemczech manewrami wojsk. Dzięki pomocy miejscowego historyka udało się ustalić miejsce, gdzie stał ten zabytek. Było to małe wzgórze z zasadzonymi po okręgu drzewami. Miejsce to zaznaczone na planach z 1938 roku, udało się odnaleźć w lesie leśnictwa Lisie Pole. Dzięki współpracy policjantów z KP Chojna i leśników z Nadleśnictwa Chojna głaz pomnikowy powrócił na swoje miejsce, gdzie ustawiono go 125 lat temu. Udało się w ten sposób przywrócić kontekst historyczny pomnika. Pomnik został odczyszczony a rzeźbienia pokryto farbą dla poprawy czytelności.

Głaz pomnikowy posiada wydłutowaną inskrypcję: Kronprinz / Wilhelm / lagerte hier im / Kaiser-Manöver / 8. 9 - 1900.

Głaz upamiętnia fakt, że w miejscu jego ustawienia w lesie, 8 września 1900 roku stacjonował tam następca tronu Wilhelm von Hohenzollern (1882-1951), syn cesarza niemieckiego i ostatniego króla Prus - Wilhelma II Hohenzollerna (1859-1941). Pobyt następny tronu w okolicach Lisiego Pola wiązał się, że szeroko prowadzonymi w całych Niemczech manewrami wojsk prowadzonymi przez cesarza we wrześniu 1900 roku. 8 września Wilhelm II przebywał wówczas w Szczecinie, na poligonie w Krzekowie, wraz z żoną Augustą Wiktorią (1858-1921), które osobiście nadzorowali. Spotkali się z synem prawdodpobnie 10 września, gdy cesarz pojechał samochodem w okolice Gryfina i stanął w miejscowości Sosnowo (Gerbersdorf). Manewry zakończyły się 12 września 1900 roku.

Opis manewrów przytoczony w Allgemeine Schweizerischemilitarzeitung z 1 grudnia 1900 roku jest zgodny z miejscem odnalezienia głazu i datą podaną na kamieniu. Na potrzeby manewrów wojska podzielono na wojska czerwone i niebieskie. Według źródeł historycznych i założeń manewrów czerwoni: II Korpus Armii - cztery dywizje piechoty i jedna dywizja kawalerii, powinny jak najszybciej nacierać na Berlin. 2 września: Dywizja Kawalerii A i batalion Jäger nr 3 dotarły w rejon Pyrzyc i Bań. II Korpus Armijny kontynuował marsz w kierunku Szczecina, aby stamtąd lewym brzegiem Odry nacierać na Berlin. Dywizja Kawalerii A miała przejąć osłonę i rozpoznanie na prawym brzegu Odry, a w tym czasie przez Pyrzyce podąża podległa jej 42 Dywizja Piechoty. 8 września Niebiescy zaczęli nacierać w trzech kolumnach. W czasie natarcia na Chojnę na Pomorzu nagle doniesiono o nieprzyjacielu na południe od tego miejsca, niebieska dywizja rozwinęła się silnie i z różnych kierunków zaczęła nacierać na wroga, którym była 42 Dywizja Piechoty. 8 września 1900 roku dywizja ta dobrze wspierana ogniem artylerii, uniknęła ataku i przeszła przez Las Kehrbergera (las na wschód od Lisiego Pola). W Baniach doszło do kolejnej bitwy pomiędzy dywizjami kawalerii po obu stronach, która zakończyła się zwycięstwem Niebieskich. Banie zostały zajęte przez 42. Dywizję Piechoty i Czerwoną Kawalerię. Wieczorem trzy dywizje piechoty znajdowały się w pobliżu Polesin (las pomiędzy Polesinami a Lisim Polem). 9 września został ustanowiony dniem odpoczynku ze względu na ludzi i koni.

Następca tronu - Wilhelm Pruski urodził się 6 maja 1882 roku w Poczdamie jako Friedrich Wilhelm Victor August Ernst von Hohenzollern. W wieku 10 lat został wcielony do pułku gwardyjskiego, z obowiązkiem pełnienia funkcji reprezentacyjnych. Następnie studiował na Uniwersytecie w Bonn. W wieku osiemnastu lat został podporucznikiem służby czynnej w 1. Pułku Piechoty Gwardii. W 1911 roku objął dowództwo nad 1. Regimentem Brygady Przybocznej Huzarów w Gdańsku. Służył tam do 1913 roku, mieszkając w willi przy ul. Grunwaldzkiej 112 (Hauptstrasse 98). Podczas I wojny światowej objął honorowe dowództwo nad 5. Armią, będąc podwładnym generałów Konstantina Schmidta von Knobelsdorfa a następnie barona Walthera von Lüttwitza. Po wojnie i abdykacji ojca Wilhelma II, za namową Paula von Hindenburga zrzekł się praw do tronu i wyjechał do Holandii. Tam został skazany na wygnanie przez królową holenderską Wilhelminę i przebywał w areszcie domowym na wyspie Wieringen. W 1923 roku powrócił do Berlina. W 1932 roku był wymieniany jako jeden z kandydatów na prezydenta Republiki Weimarskiej, jednakże cesarz Wilhelm II nie wyraził zgody na jego kandydowanie. Wilhelm odmówił wstąpienia do partii nazistowskiej, po zamordowaniu Kurta von Schleichera, byłego kanclerza i przyjaciela Wilhelma, podczas Nocy długich noży w 1934 roku, Wilhelm całkowicie wycofał się z życia politycznego. W okresie międzywojennym mieszkał głównie w pałacu Cecilienhof w Poczdamie lub w zamku w Oleśnicy na Dolnym Śląską. Po śmierci ojca w 1941 roku został głową rodziny Hohenzollernów. W końcu II wojny światowej został zatrzymany przez Francuzów w Vorarlbergu w Austrii i uwięziony na 3 tygodnie w Lindau, a następnie w areszcie domowym w zamku Hohenzollern. Wilhelm zmarł 20 lipca 1951 roku w Hechingen, został pochowany na zamku Hohenzollern.